دغدغه های شخصی ام را ترسیم می کنم

علی میوه نژاد؛  متولد سال 1361 هنرمندِ کاریکاتوریست متولد کرج است که در مقطع فوق لیسانس در رشته روانشناسی بالینی فارغ التحصیل شده است. وی از برگزیدگان دوازدهمین جشنواره هنرهای تجسمی فجر در رشته کارتون و کاریکاتور است.

"میوه نژاد" از سال 1392 تاکنون به صورت حرفه ای با ماهنامه طنز و کارتون خط خطی همکاری کرده است. همچنین شرکت در نمایشگاه کاریکاتور (بمب اتمی) موسسه گل آقا و چاپ اثر در کتاب نمایشگاه در سال 1378، عضویت در گروه ادبی هنری شبدیز به عنوان کاریکاتوریست و فعالیت در روزنامه سیاست روز از سال 1381 تا 1383، شرکت و کسب جایزه به عنوان یکی از برگزیدگان مسابقه کاریکاتور سلامت (برج میلاد) سال در 1395، همکاری با شبکه تلویزیونی نسیم، به عنوان طراح کاراکتر عروسکی در سال 1396 و کسب طوبی زرین و دیپلم افتخار به عنوان برگزیده بخش کاریکاتور در دوازدهمین جشنواره هنرهای تجسمی فجر در سال 1398 را در کارنامه فعالیت های هنری خود دارد. همچنین در سال 1394 از طرف ماهنامه طنز و کارتون خط خطی به عنوان یکی از 100 طنزپرداز و کاریکاتوریست معاصر ایران انتخاب و معرفی شد.

وی معتقد است هر هنرمند برای توسعه سبک شخصی اش، باید تا می تواند در زمینه کارش مطالعه تصویری مفید داشته باشد، از نمایشگاه ها بازدید کند، در معرض جدیدترین اخبار هنری قرار بگیرد و مدام در حال آزمون و خطا باشد و طراحی کردن را فراموش نکند. همچنین شناخت هنرمند از خودش و کشف لایه های شخصیتی درونش به او کمک خواهد کرد که راحت تر به سبک شخصی اش دست پیدا کند، این شناخت قطعا به ایجاد خلاقیت منجر خواهد شد.

بهتر است هنرمند در ابتدای کار از خودش بپرسد چرا می خواهد کار هنری انجام دهد و در این مورد تفکر کند.

کاریکاتور چهره سهراب سپهری، این اثر در دوازدهمین جشنواره هنرهای تجسمی فجر برنده طوبی زرین و دیپلم افتخار شد

"میوه نژاد" می گوید: از زمانی که طراحی را شروع کردم و با کاریکاتور آشنا شدم، علاقه زیادی به طنزهای تلخ داشتم. و در حال حاضر نیز این علاقه در من پررنگ تر شده. بیشتر علاقمندم سوژه های روانشناسانه و فلسفی را انتخاب کنم. سوژه هایی که باعث تفکر بیشتر مخاطبان شود  و البته رشته تحصیلی ام نیز در انتخاب موضوع بی تاثیر نیست. به فلسفه از دوران نوجوانی علاقه داشتم و دوست دارم دغدغه هایم را که سال ها با آن ها زندگی کرده ام به تصویر بکشم.

برای من خلق یک کاریکاتور شبیه شعر گفتن یک شاعر است، موضوعی را انتخاب می کنم و ساعت ها پیرامونش فکر می کنم و به آن رنگ و لعاب می دهم و سعی می کنم در قالب یک طرح کلی پیاده اش کنم. زیاد مطالعه می کنم. مثلا  وقتی کتابی روانشناسانه درباره اضطراب مرگ می خوانم (اضطرابی که در وجود هر انسانی هست)، در حین و بعد از خواندن کتاب به خوبی تفکر می کنم و سعی می کنم کتاب را به صورت کاریکاتور دربیاورم که گویای اضطراب مرگ در انسان ها باشد.

کاریکاتور ابرازی است که با آن به اهدافم می رسم. هدف من بیان شخصی ترین ترین احساساتم است که مثل نبض در وجودم جریان دارند و اگر بیان نشوند به من فشار می آورند.

برای من همه چیز نسبی است به جز واقعیت مرگ. بنابراین موفقیت نیز نسبی است. در کل می توانم بگویم نود و پنج درصد در زندگی و کار احساس موفقیت دارم. به عنوان یک هنرمند و روان درمانگر، تسکین رنج های دیگران به من آرامش می دهد.

معمولا در منزل طراحی می کنم و طراحی و کاریکاتور را جز برنامه های ثابت زندگیم قرار دادم. حداقل در ماه یک اثر خلق می کنم و معتقدم باید هنرمند مراقب استعدادش باشد. دقیقا مانند یک گل که نیاز به مراقبت دارد، نسبت به هنری که دارم مسئولیت پذیری بالایی دارم و مراقبت از آن به معنی کوشش و تلاش برای بهتر شدن کارم است.

در کل بیشتر به شکل سنتی هنر تمایل دارم تا دیجیتال. هنگام طراحی کاریکاتور چهره، وقتی به رنگ گزاری می رسم، هم با مداد رنگی و هم فتوشاپ کار می کنم. اولویت کار من با ابزار دستی است و عاشق کار با مداد رنگی ام. لذتی که از کار با مدادرنگی، جوهرو مرکب و قلم فلزی می برم بیشتر از لذت کار با نرم افزارهای دیجیتال است. همیشه یک تصویر ذهنی از خودم به عنوان یک پسربچه هفت ساله دارم که فارغ از دغدغه های جهان، گوشه ای دراز کشیده و سرگرم رنگ آمیزی نقاشی هایش است. این پسربچه هنگام طراحی با من است.

کاریکاتور چهره زیگموند فروید، پدر روانکاوی

البته کار دیجیتال را به هیچ عنوان رد نمی کنم، چرا که در کار حرفه ای این نرم افزارها بسیار کمک کننده هستند. مثلا زمانی که با نشریه خط خطی همکاری می کنم به خاطر کمبود وقت، نرم افزارها کمک بسیار زیادی به من می کنند. در نهایت تکنیک های دیجیتال انتخاب دومم هستند.

هنر در زندگی، نقش چاشنی را دارد برای غذا. زندگی بدون هنر، بی مزه و بی روح و بی رنگ است. نقاشی، ادبیات، سینما، تفکر، فلسفه، روان شناسی و... رنگ های جدیدی به زندگی می بخشند.

خیلی مهم است که در زندگی کاری را انجام دهیم که عاشقش هستیم حتی برای دقایقی اندک در روز. مهم نیست چه کاری، مهم اینست که از جان و دل عاشق این کار باشیم.

قبل از مرگ باید کاری کرد، مرگ از ما اجازه نمی گیرد. خیلی از افراد افسرده اند فقط برای اینکه در یک زندگی روزمره گیر افتاده اند و کارهایی از پیش تعیین شده انجام میدهند از روی عادت و بدون لذت. هنر می تواند ما را نجات دهد. هنر به زندگی شخصی ما معنا می بخشد.هر انسانی، باید معنای زندگی خویش را بیابد و یا بسازد.

تعدادی از آثار این هنرمند را در گالری ببینید.