سلسله گفتگوهای بررسی آسیب‌ها و فرصت‌های کرونا بر عملکرد حوزه هنری و هنرمندان استان اردبیل
با فراگیر شدن بحران کرونا و اعمال قرنطینه، متأسفانه اولین محدودیت‌های اعمال شده توسط ستاد ملی مبارزه با کرونا گریبان‌گیر قشر هنرمندان کشور نیز گردید و کلیه فعالیت‌های اجتماع محور، فعالیت‌های هنری در زمینه تئاتر، نمایشگاه‌ها و کلاس‌های هنری، تولید و پخش فیلم و... به تعلیق در آمد.
در همین راستا هنرمندان زیادی طی ماه‌های اخیر، با محوریت و مدیریت حوزه هنری، اقدام به راه‌اندازی پویش‌های هنری در شبکه‌های اجتماعی کرده‌اند، از جمله جلسات شعرخوانی به صورت زنده در فضای مجازی، خلق و نشر آثار تجسمی مانند پوستر، کاریکاتور، اینفوگرافی، تولید و پخش نماهنگ، انیمیشن، فیلم‌های کوتاه و موشن گرافیک، اجرای قطعات موسیقی، برگزاری مسابقات عکس و... .
حوزه هنری استان اردبیل، طرح بررسی آسیب‌ها و فرصت‌های کرونا ویروس در عملکرد حوزه هنری و هنرمندان استان اردبیل را در دستور کار خود قرار داده و با هنرمندان بسیاری در این‌خصوص مصاحبه نموده است که در بخش اول پای صحبت‌های«حسن اسداوغلو» از هنرمندان فیلم‌ساز استان نشسته‌ایم که مهم‌ترین بخش های این گفتگو چنین است:
بروز کرونا ویروس تأثیرات مثبت و منفی داشته است. تولیدات را متوقف کرده و کار را یک مقدار سخت کرده. یعنی رعایت پروتکل‌های بهداشتی سبب شده کار غیر ممکن یا عملاً محدود شود.
فرصت‌ها به نظرم دو جنبه دارد: جنبه نخست مطالعاتی است. یعنی تولید کننده مثل ماشین عمل نکند. الان متأسفانه در کار فیلم‌سازی، فیلم‌سازان رسماً به یک ماشین تولید تبدیل شده‌اند و این ولع هم که تمامی ندارد مثل آب شوری که می‌خورند و می‌روند جلو. در این برهه به نظرم فیلم‌ساز باید به آثار و تولیدات خود نگرش عمیق داشته و بهترین فرصت است تا ادبیاتش را تقویت نماید.
فرصت دوم این است که در مباحث آموزشی ابعاد جدیدی باز شده است. ساختار آموزشی ما در گذشته به صورت مکتب‌خانه‌ای بود و اندیشمندان بزرگی از همین دوران متولد شده‌اند.
امروزه آموزش مجازی سبب شده به آن سیستم مکتب‌خانه‌ای برگردیم، هرچند تعطیلات سبب کاهش درس خواندن و پایین آمدن میزان مطالعه شده ولی در این سیستم، دانشجو هر وقت حوصله و انگیزه لازم را داشته باشد فیلم و صوت استاد را می‌تواند گوش دهد.
ما یک استاد خوشنویسی داشتیم که می‌گفت: «هر زمان حوصله داشتید تمرین خط کنید.» به‌نظرم سیستم مجازی هم این‌طوری است. برخلاف آموزش فعلی که استاد محور است و اگر دانشجو غایب باشد نمی‌داند استاد چه گفته است. در آموزش مجازی، می‌توانیم اگر آن لحظه حال و حوصله یادگیری را نداشتیم آن‌را ضبط یا ذخیره کرده و در زمان و فرصت مناسب از آن بهره‌برداری کنیم.
روش آنلاین در آموزش مجازی بسیار شبیه همان سیستم حضوری است. مضرات اضافی هم دارد برق یا اینترنت قطع شود از حضوری هم بدتر است. ولی آپلود فایل‌های آموزشی در قالب فایل صوتی و پاورپوینت نتیجه بهتری می‌دهد و همیشه قابل دسترس است.
اگر فراگیری این ویروس به همین شکل ادامه یابد روند فیلم‌سازی کندتر می‌شود. چون رعایت پروتکل‌های بهداشتی زمان تولید فیلم را طولانی می‌کند. کار کردن در این دوران انرژی زیادی می‌خواهد.
به شخصه اعتقاد دارم؛ در این وضعیت فرم و شیوه کار را لازم نیست تغییر دهیم. یک بخش کار ما به روابط انسانی مربوط است. باید به اصل اخلاق در سینما توجه کرد. در تولید فیلم سه بخش داریم: فقه سینمایی، کلام سینمایی و اخلاق سینمایی. که همه سه گزینه در پشت صحنه و روابط آن مهم است.
در خصوص اینکه آیا اسناد بالادستی، قوانین، سیاست‌ها، امکانات حوزه هنری پاسخگوی شرایط فعلی جامعه است باید بگویم بزرگترین مشکل حوزه هنری، بودجه خیلی خیلی اندک آن است.
یک فیلم‌ساز باید از مدرسه پرورش و تربیت شود در مدرسه دوربین به او بدهیم تا مستند بسازد که این بسیار مهم است. گاهی کسی که دغدغه دینی ندارد ولی فیلم دینی ساخته است هنری را خلق کرده است که قابل ارائه به دنیا است. پس ما باید دغدغه به‌وجود بیاوریم. حوزه هنری می‌تواند این کار را بکند، فلسفه وجودی‌اش هم این است که هنر اسلامی را بالا بیاورد و هنرمند تربیت کند تا راه خودشان را پیدا کنند.
لازم است هنرمند را تربیت کنیم چرا هنرمند خودش استراتژی دارد و بالا می‌رود. ما نسل‌های جوان را رها می‌کنیم در جامعه متضادی که از هر طرف چیزی می‌شنود و بعد از او توقع داریم...
سینما احساس جامعه را در دست می‌گیرد. هنر و سینما است که به فهمیدن و درک این احساس کمک می‌کند. سینما و هنر نبض جامعه را در دست گرفته. پس مسئولان هم باید این موارد را در نظر بگیرند و به رشد سینما کمک کنند.