مگر نه

از صبح فقط تحت فشاریم مگر نه
ده شیفته کلا سرِ کاریم مگر نه

هر قدر دویدیم به جایی نرسیدیم
انگار تردمیل سواریم مگر نه

«موجیم که آسودگی ما عدم ماست»
بد نیست اگر دغدغه داریم مگر نه

تا از خبری رایحه‌ای خوش بتراود
دیری است که بدجور خماریم مگر نه

چندی‌ است که با «چون و چرا» کار نداریم
از فلسفه در حالِ گذاریم مگر نه

کو صحبتی از حکمت مشّا و مدرنیسم
دلواپس پرواز دلاریم مگر نه

تا درصف مرغیم، اومانیسم شعار است
کو گوش که غمناله براریم مگر نه

امروز عزیزیم و شریفیم و گرامی
فردا خس و خاریم و غباریم مگر نه

المنةُ للّهَ که در میکده بسته است
دنبال ثواباتْ قطاریم مگر نه

در حسرت روزی که دلاشوب نباشد
مُردیم و کفن‌پیچِ مزاریم مگر نه

یک اهل غزل در غزلی ناب نوشته
ما در خم ابروی نگاریم مگر نه

خوش باش و بمان در خم ابروی نگارت
خوب است که در باغ و بهاریم مگر نه