بیجن جلالی / نائم أنت
بیجن جلالی
تعریب: موسى بیدج
جلالی من شعراء قصیدة النثر وله اسلوبه الخاص الذی اختار أن یکون اسطراً شعریة قصیرة ومکثفة. توفی‌عام1999م تارکاً ست مجامیع شعریة:
«الایام» 1962 «قلبنا والعالم» 1965 «لون المیاه» 1971 «الماء والشمس» 1983 «یومیات» 1994 «عن الشعر» 1998.
نائم‌انت
بین‌السماء والارض
فی‌مکان‌ما
بین‌ذکریاتی
سباتک‌عمیق‌وطویل
وأحزانی‌بلا نهایة.
***
الشمس
ما أقربها
تحرقنی
والامل‌ما أبعده
أقف‌فی‌انتظاره
مرتجفاً.
***
حبذا لو دعانی‌أحدهم
الی‌الموت
آخذاً بیدی
الی‌مکان‌ما
کله‌نسیان
کله‌استغناء.
***
سأبنی‌بیتاً
فی‌المیاه‌التی
مذاقها الدموع
سأقیم
فی‌تربة
تفوح‌بالاحزان
أتأمل‌طویلاً
فی‌الغیوم‌التی
تتبعثر لحظة‌بلحظة.
***
الشاعر
رسول‌الیقظة
لکنه‌یحکی‌عن‌واقع
یظهر فی‌الحلم
فقط.
***
الحیاة‌تتبخر
کالمیاه
ویفضل‌منها
غیمة
ننظر خلالها الی‌احزاننا
ونراها باهتةً
صوتک
انهمر کالشلال
داخلی
ویقظ‌الاوراق‌النائمة
وجرف‌الاغصان‌المکسورة
صوتک
أهدانی‌حزن‌الانهیار
من‌الاعالی.
***
السماء
کم‌ذرفت‌الدموع
فی‌حزنک
وها أنا
أنظر الی‌السماء المنهکة
ترنو الی‌أحزانها
فی‌قطرات‌المطر.
***
الامواج‌فی‌البحر
تعلو
وتقع
کأنها صرخاتی
التی‌تعلو فی‌صدری
وتخمد فیه.
***
أفکر
بطیور الغابات‌البعیدة
ذوات‌الاجنحة‌الملونة
والتی‌تحمل‌مع‌اجنحتها
حزنی‌وفرحی
وتطیر بهما
من‌غصن‌الی‌غصن.
***
الاشجار
تکتب‌شیئاً ما
بأیدیها
علی‌وجنة‌السماء
وتکررها
بجذورها
فی‌قلب‌التراب
انها تحکی‌عن‌السعادة.
***
ما أکثرهم
السائرون‌علی‌الثری'
بتعجل‌أو ببطی
وما أکثرهم
النائمون‌تحت‌الثری'
الذین‌لا یوقظهم
صدی‌اقدام‌المارة.
***
الشعر له
جسد
عین
وید
وهو الذی‌یرانا
ویمسک‌بنا.
***
الغیوم
نعاج‌بیضاء
ترعی‌فی‌السماء.
***
المیاه‌البعیدة
التی‌تبکی
او تضحک
مقصودها واحد
أنها لا تحب‌الذهاب.