«جنگ خاموش» روایتی سیاه و سفید از پیامدهای تحریم
به گزارش روابط عمومی مرکز تجسمی حوزه هنری به نقل از ایرنا، نمایشگاه «جنگ خاموش» شامل ۱۸ فریم عکس سیاه و سفید است که در نمایشگاه محیطی خانه هنرمندان با شعار به امید روزی که تحریم‌ها در جهان برای هر کشوری متوقف شود به نمایش درآمده است. عکس‌ها تصاویری از کودکان، زنان و مردانی است که با چشمانی پرسش‌گر لنز دوربین حسینی را دریچه‌ای برای گفت‌وگو با جهان انتخاب کردند تا از رنج‌هایشان بگویند.
دغدغه تهیه داروهای نایاب و گران قیمت بیماران و همراهان مستأصل را به مراکز متفاوت درمانی دولتی یا خصوصی می‌کشاند و قحطی دارو فشاری به مراتب بیشتر از خود بیماری به بیماران و خانواده‌هایشان وارد می کند.
«جنگ خاموش» در واقع روایت بیماری پدر عکاس است به نحوی که حسینی در بخشی از بیانیه خود به آن این‌طور اشاره می‌کند: «درمان پدر در حالی آغاز شد که با تغییرات اجتماعی و اقتصادی ناشی از تحریم‌های اعمال شده علیه ایران مواجه بودیم. بیماری پدر از یک سو و شرایط بد سیاسی اجتماعی ناشی از تحریم‌ها از سوی دیگر خانواده ما را با بحران عظیمی مواجه کرده بود. همزمان با تلنبار شدن کاغذ پاره‌ها در سازمان ملل و نهادهای بین‌المللی، بخشی از خانه نیز از حجم کاغذ پاره‌هایی که نام داروهای نایابی بر آنها نوشته بود، پُر می‌شد.»
سید مهدی حسینی در تشریح ایده این نمایشگاه گفت: دقیقاً در نوروز زمانی که با مشکلات تهیه دارو برای پدرم روبرو بودم، باراک اوباما، رئیس جمهور پیشین آمریکا از قاب تلویزیون، پیام تبریک سال نور را برای ایرانیان ارسال کرد و ما برای تهیه داروهایی که به دلیل تحریم‌های وی بر ایران کمیاب شده بود، در فشار قرار داشتیم. آنقدر این تحریم‌ها پیچیده بود که در آن فشار به این باور برسیم که ما در یک شرایط کاملاً جنگی به سر می بریم و به همین دلیل مجموعه عکس جنگ خاموش را با ایده عکاسی از بیماران در معرض کمبود دارو آغاز کردم.
وی با اشاره به نام «جنگ خاموش» برای این مجموعه عکس گفت: جنگ خانه را ویران می‌کند همانطور که تحریم داروها خانه و خانواده را با یکدیگر ویران می‌کند و ما کاملا در شرایط جنگی به سر می بریم که هموطنان ما بر اثر اصابت گلوله از بین نمی‌روند؛ بلکه بیمارانی هستند که به دلیل کمبود دارو و گرانی جان خود را از دست می دهند.
این عکاس جوان اظهار داشت: عکاسان مستند اجتماعی معمولاً موضوعاتی را در بیرون از خود انتخاب می کنند، من خود و خانواده‌ام را بستری برای این مجموعه تعریف و به یک عبارت از خود شروع کردم؛ چون معمولاً افراد در مصیبت‌ها تمایل به انتشار عکس‌هایشان ندارند به نحوی همین درد مشترک با دیگر سوژه‌ها و افراد حاضر در این مجموعه فضایی ایجاد کرد که بتوانم ارتباط عاطفی با سوژه‌هایم برقرار کنم.
حسینی گفت: این مجموعه تولید شد که از درد جمعی خبر دهد تا به این باور برسیم که این درد فارغ از زمان و مکان و جغرافیا همه ما را تهدید می‌کند. این به نحوی نیست که افرادی که امروز سلامت هستند از آن در امان باشند زیرا کسی از فردای خود خبر ندارد و امکان دارد کمبود دارو و مشکلات آن گریبان تک تک ما بگیرد.
وی با گلایه از عدم حمایت مسئولان و فعالان این حوزه گفت: کمترین حمایتی از طرف نهادهای تخصصی عکاسی همچنین نهادهای مرتبط با بهداشت و درمان ندیدم. با توجه به اینکه وزارتخانه‌های متعددی با این موضوع در ارتباط بودند، در نهایت برای چاپ کتاب مجبور شدم وام بگیرم در حالی که بودجه‌های بسیاری در کشور هزینه تولید برنامه‌های سطحی و کلیشه‌ای می‌شود که نمی‌تواند در جامعه تاثیرگذار باشد.
توجه بخش‌های فرهنگی و اجتماعی روی سلبریتی‌هایی و افراد مشهوری است که قدرت روایت قصه‌های طبقه‌ای را که از آن بی‌خبر هستند ندارند و زمانی که من به عنوان یک هنرمند احساس تکلیف کردم تا صدای این بخش از جامعه را به گوش دیگران برسانم گویی هیچ نهادی برای حمایت وجود ندارد.
حسینی با اشاره به هزینه‌های بالای چاپ آثار خود گفت: با توجه به افزایش هزینه‌های چاپ و کاغذ در حال حاضر امکان چاپ جلد دوم کتاب را ندارم، عدم حمایت مجموعه‌های داخل کشور ایده‌ای را به ذهنم آورد که برای این عکس‌ها یک سایت طراحی و از دیگر کشورهای تحت تحریم دعوت کنم تا در این سایت دغدغه ها و مشکلات خود را با یکدیگر به اشتراک بگذارند.
عکاس مجموعه جنگ خاموش با اشاره به انتخاب استایل سیاه و سفید در عکس ها گفت: باور غلطی وجود دارد که عکس‌های سیاه و سفید، سیاه‌نمایی است در حالی که قصد من از سیاه و سفید کردن عکس ها تاکید مخاطب برای موضوعی است که خود سیاه است و قرار نیست چیزی غیر از آنچه وجود دارد گفته شود.
وی با تاکید بر تعهد عکاس مستند گفت: عکاس مستند اجتماعی باید نسبت به جامعه خود حساس باشد و بتواند به عنوان یک جامعه‌شناس مسائل پیرامون خود را با عکس‌های خود تحلیل کند و من با چنین باوری تلاش کردم که از سیاست به دو دلیل دوری کنم دلیل اول عدم دانش سیاسی خود و دلیل دیگر این است که باید نسبت به پدیده‌های اجتماعی جامعه بی‌طرف باشم تا بتوانم یک قضاوت منصفانه را ارائه کنم.
کپی‌کاری و روزمرگی هنرمندان از دیگر آسیب‌هایی است که سبب شده عکاسان به دنبال کارهای عمیق نباشد و سطحی و گذرا دنبال شهرت‌های زودگذر هستند، در صورتی که دغدغه‌های مردم نیازمند وقت و حوصله زیاد عکاس است. تحریم‌های دارویی ایران در دوره‌ای که هر یک روزش برای بیمار و خانواده‌اش به مثابه یک قرن می‌گذشت، جنگی خاموش و به دور از هیاهو و جنجال رسانه‌ای بود که بیماران و خانواده‌های آنان را مظلومانه قربانی دلالان تحریم‌ها کرده بود.
وی با انتقاد از بی‌توجهی هنرمندان به موضوعات اجتماعی و دغدغه‌های اکنون جامعه ایران گفت: بسیاری هنرمندان آلوده هنر سفارشی شدند و از طرفی مسابقات بستری فراهم کرده تا عکاسان بیشتر به دنبال شهرت های کاذب باشند تا با برنده شدن و کسب جوایز در این مسابقات فالوورهای خود را در صفحات شبکه‌های مجازی‌شان افزایش دهند در حالی که پرداختن به موضوعات اجتماعی نیازمند مطالعه عمیق و پژوهش است.
مجموعه حاضر سعی دارد نه تنها زندگی این بیماران و دردها و رنج‌های نهانشان را به تصویر بکشد، بلکه به جریان‌های اجتماعی آن روزهای ایران نیز بپردازد. معضلات اجتماعی که تنها یکی از جنگ‌های خاموش جامعه ما در ۱۰ سال گذشته است. نمایشگاه عکس «جنگ خاموش» تا 30 شهریور ماه در خانه هنرمندان ایران برپاست.
